Bundan yirmi beş sene kadar evvel İstanbul Boğazındaki Yuşa Tepesinde, dünyanın terkine karar verdiğim bir zamanda, bir kısım mühim dostlarım beni dünyaya, eski vaziyetime döndürmek için yanıma geldiler. Dedim: "Yarına kadar beni bırakınız; istihare edeyim." Sabahleyin kalbime bu iki levha hutur etti. Şiire benzer, fakat şiir değiller. O mübarek hatıranın hatırı için ilişmedim. Geldiği gibi muhafaza edildi. Yirmi Üçüncü Sözün âhirine ilhak edilmişti. Makam münasebetiyle buraya alındı. Birinci Levha Ehl-i gaflet dünyasının hakikatini tasvir eder levhadır. Beni dünyaya çağırma, .... Ona geldim fenâ gördüm. Demâ gaflet hicab oldu .... Ve nur-u Hak nihan gördüm. Bütün eşya u mevcudat .... Birer fâni muzır gördüm. Vücut desen, onu giydim, .... Ah, ademdi, çok belâ gördüm. Hayat desen onu tattım .... Azap-ender azap gördüm. Akıl ayn-ı ikab oldu, .... Bekàyı bir belâ gördüm. Ömür ayn-ı heva oldu, .... Kemâl ayn-ı heba gördüm. Amel ayn-ı riya oldu, .... Emel ayn-ı elem gördüm. Visal nefs-i zevâl oldu, .... Devâyı ayn-ı dâ gördüm. Bu envar zulümat oldu, .... Bu ahbabı yetim gördüm. Bu savtlar nây-ı mevt oldu, ... Bu ahyâyı mevat gördüm. Ulûm evhâma kalb oldu, .... Hikemde bin sekam gördüm. Lezzet ayn-ı elem oldu, .... Vücutta bin adem gördüm. Habib desen onu buldum, .... Ah, firakta çok elem gördüm.  

• ←
• →