açılıyor. Hubur ve ibtihaca müstağrak oluyor. Ve istidadım nisbetinde bir-iki meselecik öğrenmeye sa'y ediyor isem de, bu envâr-ı bahr-i muhîtten kardeşlerimin ruhlarına in'ikâs eden mesâilden bâhis arîzaları tahrir ve takdim ettiklerini gördükçe, adem-i muvaffakiyetimden mütevellit esef ve kederim hasebiyle cehlimden el-amân çekiyorum. "Ümmîlik ne güçmüş!" diye ruhum ağlıyor. Muterifâne, "İbrahim, müstehaksın" diyorum. Nihayet yine ümidimi Rabbimden kesmeyerek diyorum: "Bir müessesenin baş müdürü, muavini, kâtibi, müvezzii, tahsildarı, hademesi olur. Fakirde kısmen müvezzilik, kısmen hademelik sıfatıyla bulunsam ne zararı var?" deyip mütesellî oluyorum. İbrahim • • • - 163 -  Osman Nuri'nin bir fıkrasıdır. Kur'ân-ı Azîm Bir kelimeni, milyonlar defa tekrar okusam, İlk başladığım lezzeti, daima duyarım. Sen İslâm ocaklarının sönmez bir lem'asısın, Sen o misilsiz Zâtın emsalsiz kelâmısın. Rabbin en sevgili Resulüne kısmet olan, Değerli bin bir çeşit ispatlı kelâmısın. Hangi kitap var ki, asırlarca böyle hürmetle okunsun? Nasıl bir nankör var ki, gelsin sana dokunsun? Hâşâ, sana inanmayanlar kâfirse bile, Gelsin onun dellâlının yanına otursun. O dellâldan alınca ders-i ilhamı, Lânetler eder, inkâr ettiğine Kur'ân'ı,

• ←
• →