Bir nur ki değil öyle muhat, hem dahi mahsur Bir nur ki eder kalbi de pürnur, çeşmi de pürnur.   Bir lem'adır andan, şu büyük şems ve kamerler.   Hep işte o nurdan bu acâib koca âlem, Halk oldu o nurdan yine Cennetle Cehennem.   Şek yok ki o nurdur okunan Hazret-i Kur'ân, Ol nur-u ezel hem sebeb-i hilkat-i insan.   Herşeye odur mebde' ve asıl ve esas hem, Ondan görünür nev-i beşer böyle mükerrem.   Bir zerre değil, bahr-i muhit o bahr-i münirden, Hem nasıl beşer hiç kalıyor hepsi de birden.   Şek yok ki cihan, katre-i nurundan o nurun, Şek yok ki bu can, zerre-i nurundan o nurun.   Sönsün diye üflense, o derya gibi kaynar, Söndürmeye hem kimde acep zerre mecal var?   Söndürmeye kalkmıştı asırlar dolu küffar, Kahreyledi her hepsini ol Hazret-i Kahhâr.   Hep sönmüş asırlar, yanıyor sönmeden ol, Tarihe sorun, kimdir o nur, hem kimmiş menfur?   Alnında yanan nur-u Muhammeddi Halîl'in, Yetmezdi gücü bakmaya her çeşm-i alîlin.   Görseydi Resulün o güzel nurunu Nemrud, Yakmazdı o dem, nârını ol kâfir-i matrud.   Bir sivrisinek öldürüyor o şâh-ı cihânı, Atmıştı Halil'i âteşe çünkü o canî.

• ←
• →