melâikeye, sanki şöyle bir itiraz vârit olmuştur: "Beşerin Allah'a yapacağı ibadet ve takdis, onun ca'line sebeb-i kâfi gelmez mi ki, ca'linin hikmetini soruyorsunuz?" İşte vav-ı hâliye ile zikredilen وَنَحْنُ نُسَبِّحُ 1 cümlesi, güya o itirazı ref etmeye işarettir.   نَحْنُ 2 Maâsiden mâsum melâikenin cemaatlerinden kinâyedir. Cümlenin cümle-i ismiye şeklinde zikredilmesi, tesbihin melâikeye bir seciye olduğuna ve melâikenin tesbihata mülâzım ve müdavim olduklarına işarettir. نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ "Bizler, bütün ibadetlerin Sana mahsus olduğunu kâinata ilân ve Cenâb-ı Ulûhiyetine lâyık olmayan şeylerden münezzeh olduğuna iman ve bütün evsaf-ı azamet ve celâl ile muttasıf olduğuna itikad ediyoruz." وَنُقَدِّسُ لَكَ 3 Bu ل , ya sıladır, bir mânâyı ifade etmez veya ta'lil ve sebebiyet içindir. Birinci ihtimale göre نُقَدِّسُكَ takdirinde olur. Yani, "Seni takdis ve tathir ediyoruz" demektir. İkinci ihtimale nazaran, نُقَدِّسُ ِلاَجْلِكَ takdirinde olur. Yani, "Biz, nefislerimizi, fiillerimizi günahlardan temizlemekle beraber, kalblerimizi mâsivândan çeviriyoruz" demektir.

• ←
• →